مولانا و زندگی

داستانی بسیار زیبا از مولانا وجود دارد که برداشت محدود ما از زندگی را نشان می دهد:

*عده ای وارد یک اتاق تاریک می شوند که در آن فیلی قرار دارد.

نبود عشق...

عشق...

یک کلمه ی آشناست.با خود می گویم چقدر احساسش کرده ام،واقعا آنقدر ها که می گویند خاصیت دارد؟

یعنی بهترین غذا برای روحی ست که عمری مشغول هله هوله خوردن بوده ست؟

یعنی بهترین تصویر برای روحی ست که عادت کرده به دیدن تصاویر بی ارزش و بی خاصیت؟

یعنی بهترین حس است برای روحی که جز رنج چیزی حس نکرده است؟

چرا که زیاد شنیده ام که می گویند 

*ما یک کمبود بزرگی را در زندگی احساس میکنیم و آن عشق است*