توقع
پنجشنبه, ۸ مرداد ۱۳۹۴، ۱۲:۵۹ ب.ظ
چقدر عجیب شده...!
این روزها نمیدونم چرا حرف های تکراری میشنوم!
همه از هم گله دارند!
در حال مکالمه با تلفن:
"اصلا انگار نه انگار!نه زنگ میزنه بگه مرده ای،زنده ای،انقد آدم بیخیال؟!انقد آدم بی تفاوت؟!یعنی نمیدونه من چند وقته حالم بده؟!"
فرد پشت تلفن در جواب حرف ها:
"آره بابا!کلا اینجوریه،رنگ پولو دیده خودشو گم کرده،دارندگیو برازندگی"!!!
نمیدونم!
آیا حق داریم از نزدیکان خود انتظار داشته باشیم که جویای احوال ما باشند یا خیر؟؟؟
برادر خواهر پدر مادر زن داداش خاله دایی و ... .
شاید حق دارند!
شایدم...
واقعا نمیدونم!
اما یک جمله شنیدم که بیانش در این اوضاع و احوال بد نخواهد بود:
"آنکسی خوشبخت تر است که از هیچکس هیچ توفعی نداشته باشد"
شاید این گام حقیقتی بسوی خوشبختی ست.
پی نوشت:
البته اگر اگر بتوانم حقیقت خوشبختی را در این جستجوها دریابم!
